مطالعه هیستوپاتولوژی شبکیه خرگوش تحت تاثیر اشعه مداوم و متناوب فرابنفش

هدف: بررسی اثرات اشعه‌های فرابنفش متناوب و مداوم بر تغییرات هیستومورفومتریک لایه گیرنده نور در شبکیه چشم خرگوش. روش پژوهش: در این مطالعه تجربی، 15 خرگوش نر نژاد نیوزلندی سفید به طور اتفاقی به سه گروه پنج‌تایی تقسیم شدند 1- گروه شاهد 2- گروه آزمایشی که تحت تاثیر اشعه ماورابنفش مداوم با شدت 7/253 نانومتر به مدت 4 هفته قرار گرفتند 3- گروه آزمایشی که تحت تاثیر اشعه ماورابنفش متناوب با شدت 7/253 نانومتر برای 4 هفته با دوره تناوب 6 ساعت تاریکی 6 ساعت اشعه قرار گرفتند. سپس، چشم‌های خرگوش‌ها خارج، به صورت متداول ثابت و با تولوییدین‌بلو رنگ و با میکروسکوپ نوری مطالعه و با دوربین 423Dino Eye AM- مورفومتری شدند. یافته‌ها: میانگین ضخامت قسمت‌های مختلف لایه گیرنده نور تحت اثر اشعه فرابنفش مداوم و متناوب کاهش یافت. میانگین ضخامت و انحراف‌معیار بخش‌های قطعه‌ای خارجی و داخلی، هسته‌ای خارجی و شبکه‌ای خارجی لایه گیرنده نور در گروه آزمایشی اشعه فرابنفش مداوم به ترتیب 27/4±27/13، 7/3±41/10، 19/8±59/33، 02/1±19/7 میکرومتر، در گروه آزمایشی تحت‌تاثیر اشعه فرابنفش متناوب به ترتیب 98/0±5/12، 92/0±38/9، 43/2± 99/32، 86/0±38/7 میکرومتر و گروه شاهد دارای میانگین ضخامت و انحراف‌معیار به ترتیب 04/3±5/19، 4/2±92/14، 67/4±78/42، 96/0±48/7 میکرومتر بود. واکوئل قطعه داخلی و لایه شبکیه‌ای خارجی در گروه‌های آزمایشی مشاهده شد. به علاوه، هسته‌های متراکم و تیره در گروه اشعه فرابنفش مداوم و هسته‌های پیکنوزه و کاریولایز و کاریورکسیس در گروه اشعه فرابنفش متناوب دیده شدند. نتیجه‌گیری: اشعه فرابنفش متناوب می‌تواند باعث تخریب بیش‌تر لایه گیرنده نور در مقایسه با اشعه فرابنفش مداوم می‌شود.